Kilka miesięcy temu na
konferencji w Londynie, naukowcy współpracujący z NASA, porównując dane
klimatyczne na Ziemi doszli do wniosku, że człowiek rozpoczął kolejną epokę
geologiczną. Po obowiązującym prawie 12 tysięcy lat holocenie - Międzynarodowa
Unia Nauk Geologicznych w przyszłym roku dokona zmiany i ogłosi początek nowej
epoki w dziejach Ziemi, którą nazwą antropocen - od greckiego anthropos czyli człowiek. (wizualizacje obok - kliknij w obrazek)
Zdania na temat okresu powstania nowej
epoki są wprawdzie jeszcze podzielone, ale większość naukowców skłania się do
przyjęcia albo przełomu 18/19 wieku albo końca II wojny światowej jako początku ery
nuklearnej.
Pewnie nie zwróciłabym uwagi na
kolejną nazwę epoki geologicznej wymyśloną
przez naukowców gdyby nie wywiad jakiego udzielił dr Jan Zalasiewicz z Uniwersytetu Leicester. Rozmowa
toczyła się o tym, co znajdą po nas w warstwach geologicznych inni naukowcy (ludzcy czy też nie), jeżeli za
kilka tysięcy lat dokopią się do nich.
Odniosłam wrażenie, że naukowiec
mówi o nieuniknionym końcu naszej cywilizacji. A ponieważ Ziemia gościła już
niejedną cywilizację, po której pozostały tylko mgliste wspomnienia –zaczęłam drążyć
temat.
Kiedyś na temat nieodwracalnych
skutków działalności człowieka na Ziemi wypowiedział się Paul Crutzen,
chemik-noblista specjalizujący się w naturze i właściwościach ozonu w atmosferze.
Będąc szefem projektu klimatycznego IOE i posiadając doświadczenia badawcze,
zaproponował by przyjąć istnienie nowej epoki geologicznej. Dowodem na to miała
być eksploatacja przez człowieka wszystkich obszarów Ziemi powodująca znaczny
ubytek zarówno bogactw naturalnych jak i ubytki w środowisku naturalnym.
Wtedy (12 lat temu) potraktowano
to jako kolejną teorię - jedną z wielu. Jednak obserwacja postępującej zmiany
środowiska naturalnego spowodowała, że teoria ta znajdowała na tyle więcej
zwolenników by dzisiaj ogłosić
oficjalnie, że pora zmieniać podręczniki szkolne.
Co takiego zrobiliśmy by uznać
czas naszego panowania na planecie czasem nowej epoki geologicznej?
Gdy za kilka tysięcy czy milionów
lat inni mieszkańcy Ziemi dokopią się do pokładów skał, osadów, mieszanek
kamieni, wody, lawy i błota, znajdą ślady pierwiastków radioaktywnych, które
pozostawiliśmy po 1945 roku. Trafią na beton, asfalt, stopy metali, tworzywa
sztuczne i plastik będący dzisiaj nieodłącznym elementem każdego kto posila się
wodą mineralną. Natrafią także na resztki nabrzeżnych miast, które pochłonęła woda
po topnieniu lodowców Arktyki czy na Antarktydzie.
Oczywiście możemy nie wierzyć w
to, że kiedyś znikniemy na zawsze będąc tylko kolejnymi inteligentnymi mieszkańcami planety. Możemy traktować to jak teorię spiskową i podstępny
sposób przereformowania dotychczasowego sposobu rządzenia Ziemią. Alex Jones twierdzi, że to tylko mamienie ludzi strachami po to by stworzyć NWO. Ale mimo sceptycyzmu i niedowierzania mamy dość
widoczne oznaki tego, że możemy niedługo zniknąć.
Co to za oznaki?
To naruszenie bioróżnorodności życia
na Ziemi. Już kilka lat temu naukowcy mówili, że od 50-ciu lat mamy do czynienia w
masowym wymieraniem gatunków na Ziemi. Podobno bezpieczną granicą wymierania
jest 10 gatunków na milion. Nasza cywilizacja doprowadziła do sytuacji, w której wymiera 100 na milion, a to oznacza, że do końca 21 wieku wymrze 30% ssaków,
ptaków i płazów.
Skutków tego nie musimy sobie nawet
wyobrażać. Biorąc pod uwagę powiązania wszystkich gatunków – taki ubytek zachwieje całym światowym
ekosystemem. Dzisiaj naukowcy alarmują o masowym wymieraniu pszczół, a bez
pszczół niewiele przecież zrobimy. Do tej listy grzechów musimy dorzucić jeszcze miedzy innymi eksploatację
Amazonii, która zmieniła cyrkulację Golfsztromu mając wpływ na zmieniający się
klimat w Europie czy też zanieczyszczanie
środowiska poprzez nawozy sztuczne, które wraz z rzekami spływają do mórz i
oceanów tworząc martwe strefy bez tlenu.
Jest nas 6 miliardów. Ta cała
masa ludzi musi jeść i pić. Proporcje dostępu są zachwiane także dlatego, że społeczeństwa bardziej zamożne mają większe potrzeby i bardziej eksploatują
złoża naturalne, które na bieżąco zużywają, a które natura gromadziła przez miliony
lat. Zapasy wody powoli się kończą i dobraliśmy się już do podziemnych rezerw.
Zdając sobie sprawę z zagrożeń,
rządy stawiają sobie za cel zminimalizowanie skutków szkodliwej działalności
człowieka. Dzisiaj stawiamy na ekologię, walczymy o prawa zwierząt, uważamy za
nieetyczne zabijanie ich w celach komercyjnych. Gdzie tylko możliwe – zapaleńcy przyczepiają
się do drzew walcząc o każdy egzemplarz przed zniszczeniem albo stają po jednej
stronie z delfinami przeciwko kłusownikom czy tradycjom lokalnym. Zamykamy
elektrownie atomowe by powoli zastępować je ekologicznymi źródłami energii.
Ale i to ma swoje skutki.
Elektrownie wiatrowe, które dzisiaj stają się uzupełnieniem krajobrazu powodują
ocieplanie się lokalnego klimatu nawet o 1 stopień. Dla odmiany szklarnie w
południowej Hiszpanii zajmujące powierzchnię 26 tys. hektarów odbijają
promienie słoneczne powodując ochłodzenie całej prowincji (0.3stopnia).
Takich przykładów można wyliczać
i wyliczać. Ratując to co zepsuliśmy rozpoczynamy początek kolejnych zmian i
szkód. Taka samonakręcająca się spirala.
Podobno jak się wali to już wali się
wszystko. Czasami gdy przychodzi otrzeźwienie, za późno jest na naprawianie.
Zaczyna się tak zwane „z górki”. I może to miał na myśli dr Zalasiewicz mówiąc
o tym, że kiedyś, za kilka tysięcy lat ktoś dokopie się do pozostałości po
naszej cywilizacji.
